Ο νέος άνθρωπος

Μια Μπουρζουαζία που συνεχώς αναπτύσσεται, μία κάστα ανθρώπων που αναδύεται μέσα από την αστική κοινωνία, μία κραταιά τάξη που συνθλίβει κάθε τι ανθρώπινο και φυσικό, μία μηχανή καταστροφής που ονειρεύεται τσαλαπατώντας τα όνειρα των "απλών", ένα όπλο καταστροφής στα χέρια των σύγχρονων μηχανισμών επιβολής εξουσίας. Αυτός είναι ο νέος άνθρωπος, ένα τέρας που ξεπροβάλλει μέσα από τα σύγχρονα μέσα δικτύωσης, μία παραμορφωμένη μορφή ύπαρξης, ένα άψυχο ον χωρίς αισθήματα, ένα καλολαδωμένο γρανάζι, κρύο και παγωμένο, ένα αφύσικο πλάσμα, σκοτεινό και μαύρο.

Ποιοι κυβερνούν; Ποιοι αποφασίζουν για τις τύχες του κόσμου; Ένα πέπλο καλύπτει όλους αυτούς που κρατούν την τύχη μας στα χέρια τους. Δεν χρειάζεται να εμφανιστούν, δεν χρειάζεται να εμπνεύσουν ή να κοροϊδέψουν. Έχουν τα τέρατά τους. Έχουν το νέο άνθρωπο. Τους πήρε χρόνια να τον "φτιάξουν", να τον εκπαιδεύσουν, να τον λαδώσουν, να τον τοποθετήσουν στη θέση του. Ο νέος άνθρωπος των " social media" είναι το όπλο τους. Μια διαστρεβλωμένη μορφή ύπαρξης που δε γνωρίζει την ανθρώπινη επαφή, που νομίζει πως δεν την  χρειάζεται, ένα ον που τρέφεται με "likes", μία καρικατούρα σε ένα θέατρο σκιών με μακάβριο τέλος.

Το αδηφάγο αυτό "ανθρώπινο" ον, μία σύγχρονη ύαινα που περιμένει τη σειρά της για να γευτεί λίγο αίμα, υπάρχει ανάμεσά μας, το βλέπουμε σε όλες τις εκφάνσεις της σύγχρονης ζωής, στη δουλειά μας, στις σχέσεις μας, στη διασκέδασή μας. Είναι εκείνο που θα μας ζητήσει να δουλέψουμε με μισθό πείνας, είναι εκείνο που θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αφαιρέσει από μας τα κεκτημένα για να μπορεί να έχει σπίτια, κότερα, μανικιουρίστες, στυλίστες, ναρκωτικά και ότι άλλο προβλέπει το κοινωνικό σύστημα που βιώνουμε για μία "καθώς πρέπει" ζωή.

Κάποια από αυτά τα όντα θα μπουν φυλακή, θα κατηγορηθούν, ίσως και να αποκλειστούν από την κοινωνία. Δεν έχει σημασία, κάποια άλλα θα έρθουν να πάρουν τη θέση τους. Είναι πολλά. Και περιμένουν στη γωνία. Εξάλλου το σύστημα έχει ανάγκη που και που να δείχνει σημάδια αυτοκάθαρσης, για να ηρεμούν τα πνεύματα. Πρέπει να γεννάει ήρωες και ελπίδες. Το πιο επικίνδυνο ον στον κόσμο είναι ο "απελπισμένος άνθρωπος". Το σύστημα  δεν μας επιτρέπει να είμαστε απελπισμένοι, φοβάται την απελπισία, φοβάται τον ύστατο αγώνα για επιβίωση. Θα γεννήσει ήρωες, θα γεννήσει ψεύτικη ελπίδα, θα γεννήσει προοπτική. Έτσι είναι. Και όσο εμείς πιστεύουμε στην "ελπίδα", στην "προοπτική" όλο και θα χάνουμε λίγο από την ανθρωπιά μας, όλο και θα πέφτουμε πιο μέσα στα τάρταρα, όλο και πιο πολύ θα σκοτεινιάζουμε, θα μεταμορφωνόμαστε σε ένα σύγχρονο gollum χωρίς δικαιώματα, μόνο με δυσβάσταχτες υποχρεώσεις, αλυσοδεμένοι από τα δικά μας ψεύτικα όνειρα.

Αυτοί που δεν αντέχουν θα χαρακτηριστούν τρελοί, θα πάνε σε γιατρούς για να τους συνεφέρουν, θα τους πείσουν ότι το πρόβλημα είναι αυτοί, ότι το πρόβλημα είναι στο μυαλό τους. Το σύστημα θα πέσει πάνω τους, θα τους επισκευάσει και μετά θα τους αναδείξει σαν ήρωες που ξεπέρασαν τα προβλήματα της ζωής και θριάμβευσαν. Θα γεννήσει νέες "ελπίδες", νέους "ήρωες". Ανακύκλωση. Το συνώνυμο της επιτυχίας. Και τι γίνεται με αυτούς που δε θα τα καταφέρουν; Θα πάρουν το χάπι. Το χάπι της λήθης,  της νάρκωσης και της αναισθησίας. Και θα ξεχαστούν. Μέχρι να πεθάνουν. Θα περιφέρονται σαν ζόμπυ μέχρι το τέλος της ζωής τους. Και όταν το τέλος έρθει ένας καλογραμμένος επικήδειος θα τους συνοδεύει μέχρι τον άλλο κόσμο.

Εξάλλου ό "άλλος" κόσμος είναι η μεγαλύτερη "ελπίδα". Σταθερή αξία στο χρηματιστήριο των αξιών. Πουλάει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Δεν πιστεύω στο Θεό σας. Έψαξα μέσα μου και δεν τον βρήκα. Είμαι έξω από το μαντρί. Με ιντριγκάρουν όμως τα δόγματα. Και έχω διαβάσει πολλά τέτοια. Και έχω μελετήσει και το δόγμα της αγάπης. Υποκριτές όσοι υποστηρίζουν πως πιστεύουν σε αυτό. Τι είναι αγάπη; Αγάπη είναι να μοιράζεσαι, να νοιώθεις τον συνάνθρωπό σου, να παλεύεις για αυτόν, να μάχεσαι μέχρις εσχάτων. Αγάπη δεν είναι η συνάθροιση σαν τα μυρμήγκια κάθε πρωί Κυριακής, δεν είναι η εξομολόγηση, αγάπη δεν είναι μια τυπική υπόθεση, ούτε μια τυπική υποχρέωση, αγάπη είναι καθημερινός αγώνας. Αγάπη δεν είναι η εξαργύρωση ενός εισιτηρίου για έναν παράδεισο. Αγάπη δεν είναι μια εγωιστική παραδεισολαγνεία. Αγάπη είναι η ελευθερία, η ισότητα, το δικαίωμα στη ζωή. Και δεν κατακτιέται μόνο με προσευχή.

Αλλά το παιχνίδι είναι στημένο με ευφάνταστο τρόπο. Θα μας φέρει αντιμέτωπους με "αδιέξοδα" και μετά θα μας κλείσει το μάτι σαν "μωρή" παρθένα και θα μας υποδείξει τον τρόπο για να υπερπηδήσουμε τα εμπόδιά του. Εμπόδια που το ίδιο δημιούργησε, ψεύτικες καταστάσεις που φαίνονται τόσο μα τόσο αληθινές. Και οι υποδείξεις που θα μας κάνουν έχουν πάντα την ίδια διεστραμμένη φιλοσοφία. Σύγκρουση. Σύγκρουση των κοινωνικών στρωμάτων, πόλεμος μεταξύ των απλών ανθρώπων, σφαγή σφαγή σφαγή.... Και ο σκοπός είναι ένας και μοναδικός. Η εξάλειψη ιδεών και αξιών. Αλληλεγγύη, συντροφικότητα, συμπαράσταση, σεβασμός και πάει λέγοντας. Το σύστημα θα κάνει τα πάντα για να μην αγαπήσουμε, για να απαξιώσουμε και κυρίως να μισήσουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας. Εξάλλου υπάρχει αντικατάστατο. Υπάρχουν και τα "likes".

Υ.Γ. Απαγορεύονται τα "likes" στο παραπάνω κείμενο. Αν θέλετε να το προωθήσετε σε φίλο σας, πιείτε ένα καφέ μαζί του, είναι πιο σημαντικό από το ίδιο το κείμενο.