Μία Στιγμή, Μία Ζωή

Σηκώθηκες, πήγες για δουλειά, κουράστηκες, μπούχτισες, γύρισες το βράδυ στο σπίτι, έφαγες και κοιμήθηκες. Το πρωινό έρχεται γρήγορα, οι εικόνες που περιβάλλουν τον ονειρικό σου κόσμο τρέχουν σαν τρελές και καλπάζουν σαν καθαρόαιμα αραβικά σε μία έρημο ψάχνοντας απεγνωσμένα μία όαση.

Σηκώνεσαι κουρασμένος από ένα συνεχόμενο μπιπ που τρυπάει τα μηνίγγια σου, πίνεις καφέ, κάνεις ένα δύο τσιγάρα στο πόδι και πας για δουλειά, κουράζεσαι, μπουχτίζεις, γυρίζεις το βράδυ στο σπίτι, τρως και κοιμάσαι.

Ο Μορφέας δεν είναι καλός απέναντί σου και σε τρέχει στον ύπνο σου. Σηκώνεσαι πάλι αναμαλλιασμένος και παρακαλάς τουλάχιστον να μην τρέχεις στον ύπνο σου. Γιατί να μην μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι ακόμη και στον ύπνο σου; Είναι εύκολο. Αποφασίζεις να πάρεις μία ταινία για το DVD. Χαρούμενος πας για δουλειά, κουράζεσαι, μπουχτίζεις, γυρίζεις το βράδυ στο σπίτι, τρως, ανοίγεις το Home Cinema 7.1 Dolby Surround, που το είχες βρει ευκαιρία σε 64 δόσεις από το πολυκατάστημα της γειτονιάς. Η ταινία ξεκινάει αλλά όπως είσαι κουρασμένος δεν βλέπεις το τελείωμα, δεν πειράζει τα περισσότερα είναι ίδια.

Το πρωινό μπιπ από το ξυπνητήρι σε βρίσκει να αναρωτιέσαι πότε σε πήρε ο ύπνος. Μια ευφορία περιβάλλει όλο σου το είναι. Νίκησες τον Μορφέα. Δεν ονειρεύτηκες. Μπράβο κέρδισες τα όνειρά σου, είσαι πλέον κενός και μπορείς απερίσπαστος να κάνεις τη δουλειά σου.

Με το χαμόγελο στα χείλη, σταματάς στο περίπτερο για τσιγάρα, πας στη δουλειά, κουράζεσαι, μπουχτίζεις, γυρίζεις το βράδυ στο σπίτι, τρως και καθηλώνεσαι στην τηλεόραση. Τρομερή εφεύρεση τελικά.

Ξυπνάς από το μπιπ μποπ του ξυπνητηριού σου. Πότε άλλαξες τον ήχο δεν θυμάσαι. Αλλά ό άλλος σε είχε κουράσει γιατί ένα μπιπ μποπ είναι πάντα καλύτερο από ένα μπιπ. Πας να πλυθείς αλλά κάτι έχει αλλάξει πάνω σου. Πολύ πιτυρίδα μάλλον. Όχι λάθος. Τι είναι αυτό; Άσπρες τρίχες. Τι στο διάολο; Τι ημερομηνία έχουμε; Συμβουλεύεσαι το ημερολόγιό σου. Πότε πέρασαν τόσα χρόνια; Προσπαθείς να τα αθροίσεις αλλά δεν σου βγαίνουν. Κάτι έχεις χάσει. Μπορεί να σε είχαν απαγάγει εξωγήινοι. Ψάχνεις απεγνωσμένα για σημάδια που σου άφησε η απαγωγή αλλά μάταια.

Κάθεσαι κάτω και προσπαθείς να φέρεις εικόνες των προηγούμενων ετών στο νου σου. Αλλά δεν μπορείς. Έχεις νεκρώσει τα όνειρά σου και τις σκέψεις σου από καιρό. Ένα μπιπ ίσως. Ναι για το μπιπ είσαι σίγουρος.
Και τότε γίνεται. Εκείνη η στιγμή, το κλάσμα του δευτερολέπτου, εκείνο το τοσοδούλικο χρονικό διάστημα στο οποίο κάτι γίνεται και το μυαλό σου ξεκλειδώνεται, το απόρθητο χρηματοκιβώτιο των σκέψεων σου είναι ανοιχτό και μπορείς να δεις εικόνες του εαυτού σου. Εικόνες θολές, ασπρόμαυρες, νεκρές. Δεν μπορεί κάπου θα βρεις λίγο χρώμα. Ανακαλύπτεις μερικές ξεθωριασμένες, κάποιες λίγες στιγμές με φίλους καρδιακούς, με τη γυναίκα σου σε σκηνικά σουρεαλιστικά, στιγμές χαράς, στιγμές ανέμελες, στιγμές μαγικές. Πότε ήταν η τελευταία τέτοια που έζησες; Δεν θυμάσαι. Ξύνεις το κεφάλι σου νευρικά. Κάτι δεν πάει καλά.

Πας βαρύθυμα για δουλειά και σταματάς στο περίπτερο για τσιγάρα Ο περιπτεράς έχει αστείο κούρεμα. Χαμογελάς. Δεν το είχες προσέξει ποτέ. Κάτι έχει ξυπνήσει μέσα σου και αρχίζεις να ζεις τις μικρές στιγμές, όσο ασήμαντες και να είναι. Κάτι άλλαξε. Ποτέ δεν είναι αργά.